ME GUSTA

Kolejne szkolne wypracowanie. Znowu mnie poniosło przy pisaniu :)

PIERWSZORZĘDNA KULTURA DRUGORZĘDNA – MÓJ STOSUNEK DO WYTWORÓW POPKULTURY

Jestem człowiekiem z piekła rodem – nie byłbym sobą, gdyby wszystko mi się podobało. Co mi się nie podoba? Hierarchizowanie. Szufladkowanie. Ustawianie w rzędach. Dyskutowanie o gustach.

Temat eseju sugeruje właśnie taką hierarchiczność – najpierw jest kultura pierwszorzędna (Mozart i „Dialogi” Platona), potem drugorzędna („Potop” i Marek Grechuta), następnie trzeciorzędna („Harry Potter” i Metallica) a potem … (tu można by użyć popularnego słowa na „g”) - popkultura (Lady Gaga i „Sexy mama” Kasi Cichopek). A potem kultura pierwotna – Peja i podręczniki szkolne.

Jestem jednak zagorzałym wrogiem szufladkowania. Co cię obchodzi, czy jestem czarny, biały, czy jestem metalem, czy plastikiem? Wszyscy jesteśmy równi – to powinien być punkt wyjścia każdej dyskusji.

Tak więc równe są różne kultury, różne style muzyczne i literackie. Nie można z góry zakładać, że coś jest gorsze. I nie można mówić, że coś jest gorsze, bo popularne – w takim razie możemy stwierdzić, że Biblia i Koran to czeluście piekielne hierarchii kulturowej. To była metafora.

„Potop” jest ckliwą bajką, przesączoną stereotypami – i co z tego? Jest genialną historią napisaną genialnym językiem przez genialnego człowieka. Dlaczego miałby być gorszy od „Dialogów” Platona? Bo młodszy? Bo bardziej popularny? Bo łatwiej go zrozumieć?

Popkultura, jak sama nazwa wskazuje, jest popularna. Problem tkwi w słowie „popularność”. Międzynarodową popularnością cieszą się na przykład takie zespoły jak Metallica czy Rammstein. Równie popularne są Lady Gaga i Rihanna. A także Mozart i Chopin. The Rasmus i Sunrise Avenue. Eminem i 50cent. Ani DiFranco i Melissa Etheridge. Cóż z tego? Otóż to, że jeżeli weźmiemy pod uwagę jedynie popularność danego osobnika lub grupy osobników, to okaże się, że każdy tak naprawdę jest popularny. Każdy tworzy popkulturę?

W pewnym sensie tak. W XXI wieku mamy dużo różnych telewizji, rozgłośni radiowych, stron internetowych, na których można słuchać muzyki... Wykonawcą muzyki może zostać każdy dzieciak z Kanady, który ma „sexy” grzywkę. Czy to jest złe? Nie! To rozwija.

Inna sprawa, gdy za wyznacznik weźmiemy nie popularność, a przesłanie. Tak na przykład „Shrek” jest niewątpliwie wytworem popkultury. Podobnie jak „Piękna i Bestia”. Obie bajki mówią to samo – nie ważne, kim jesteś na zewnątrz, ważne, czy masz dobre serce. Obie są hymnem na cześć świata bez szufladkowania i stereotypów.

„Opowieści z Narnii” i „Harry Potter” - popkulturowe wersje Biblii opowiadające o miłości, walce dobra ze złem i poświęceniu. Metallica pisze piosenki o samotności i bólu („Fade to black”), śmierci łóżeczkowej („Enter Sandman”) czy okropieństwach wojny („One” nawiązujący do książki „Johnny poszedł na wojnę”). Rammstein śpiewający dość złośliwie o USA („Amerika”), bardzo poważnie o homoseksualizmie („Mann gegen Mann”) i walce z samym sobą („Reise, reise” - luźno nawiązuje do powieści „Stary człowiek i morze). Eminem pisze piosenki o braterstwie („Like toy soldiers”), samoakceptacji („Beautiful”) czy o pięknie i wartości muzyki w życiu człowieka („Lose Yourself” - dostał za nią Oscara). Blado w tym zestawieniu wypada Lady Gaga, Rihanna oraz nasze krajowe świecidełka – Sylwia Grzeszczak, Doda, Paula i inne. Czy można je uznać za gorsze? Nie. Dlaczego nie? Bo cobyśmy nie powiedzieli, to będzie to ocena subiektywna wyrażona w mniej lub bardziej brutalny sposób.

Można to wszystko podsumować jednym zdaniem. Nie jest Chopin od Rammsteina lepszy.

Popkultura to zjawisko potrzebne. Po pierwsze dlatego, że każdy może wyrazić swoje zdanie – to wzbogaca kulturę. Po drugie dlatego, że nie wolno hierarchizować wytworów kultury (w zakresie globalnym, prywatnie – a myśl, co chcesz). Po trzecie dlatego, że tabuny krytyków filmowych i muzycznych muszą się nad kimś znęcać, żeby pracy nie stracić.